Een nieuwe dag...

Het is moeilijk om zo vanaf het begin alles opnieuw te moeten leren. Als je in groep 3 leert lezen en schrijven kan je tenslotte al praten, herken je letters en kan je op z’n minst je eigen naam schrijven. Maar nu zitten er allemaal hele oude leerlingen in de klas en is alles nieuw. Zoals met alle talen begin je met het alfabet en de klanken van de letters, maar in het Hebreeuws zijn de letters óók nog anders... Sommige letters zijn zó lastig om te onthouden, of ze lijken verschrikkelijk veel op elkaar, heel ingewikkeld!

Vandaag ging de les best goed, afgelopen zondag (dat is hier ‘de’ maandag) was het echt lastig. Ik kon vrijwel niets zeggen, was alles kwijt in mijn hoofd en ik was ongelofelijk gefrustreerd. Maar gelukkig is er de afgelopen dagen sprake van een stijgende lijn en kan ik steeds meer. Zo was vandaag een goede dag, ik was zelfs in staat hele zinnen te maken! Hoewel het dus enorm frustrerend is om alles zo vanaf het begin te moeten leren, is het heel erg fijn als het lukt! En gelukkig vond ook de docent dat het vandaag beter (goed [beseder]) ging. Het is altijd erg fijn als iemand anders er hetzelfde over denkt als jij en dat is zeker ook zo in dit geval.

Vanmiddag was de trip naar Nazareth. Op weg daar heen reden we door bruin-gele heuvels, af en toe zie je een boom of een struik. Een kaalslag; sommige velden zijn expres zonder beplanting omdat hier een enorme droogte heerst. Door de velden lopen geiten met een echte geitenhoeder, het zag er ouderwets uit – zwart-bruin gevlekte geiten en de hoeder een strooien hoed op.
Behalve geiten en geitenhoeder was er natuurlijk veel meer te zien in de velden, bijvoorbeeld, in één van de velden zat een oud mannetje op een sjofele stoel omringd door rotzooi. Wat was hij aan het doen? Wachten op de Messias of gewoon op de bus...?

Nazareth is echt een ander soort stad dan Safed of Haifa. Veel Arabischer dan ik had verwacht. Ik vond de stad echt prachtig mooi, tussen de huizen in hingen elektriciteitsdraden en er zijn half afgebouwde bouwsels. Mooie smalle steegjes, half afgebrokkelde trapjes en lage deurtjes die soms half openstaan zodat je fijn naar binnen kan gluren en kan fantaseren over hoe het leven binnen eruit ziet.

De mannen op straat zijn meer zoals in zuid Europa, ze zitten op stoepjes en proberen de aandacht van knappe jonge meisjes te trekken met gefluit en kusgeluiden. De stad is tegen een heuvel opgebouwd, maar ook in een dal. Tegen huizen aan groeien prachtige zware struiken met bloemen in alle kleuren van de regenboog – met evenzoveel geuren.

Terug op de campus was de zon al ondergegaan, de laatste avonden koelt het ’s avonds erg af. Zelfs zoveel koeler dat het echt koud is, er hangt een mist over de campus, een wolk die je langzaam ziet groeien in het licht van de lantaarnpaal. En opeens zit je middenin die wolk, hij is koud en nat en je papieren worden zo vochtig dat ze nat aanvoelen en omkrullen. Helaas is het geen prettige vochtige lucht, hij plakt aan je en zodra je uit de douche stapt heb je vrijwel gelijk weer zin om de douche terug in te stappen. ’s Avonds in je bedje is het zo warm dat je evengoed zonder laken kan slapen, maar iets over je heen is toch wel fijn. Zo meteen naar bed, hopelijk is mijn kamertje wat afgekoeld en minder vochtig.