En we gaan verder met het verhaal...

7 juli

In mijn oren klinkt de muziek van Souad Massi, de krekels hoor ik er niet doorheen. De muziek geeft me extra inspiratie om zwoel en mooi proberen te schrijven zodat jullie een betere indruk krijgen van het land en de mensen.

Behalve studenten wonen er op de campus ook soldaten; groen verpakte mannen en vrouwen die hier leven en studeren voor en tijdens hun dienst. Ze zijn in vol ornaat, belangrijke strepen op hun schouders, een baret opgevouwen op hun schouder geklemd en zware zwarte legerkistjes. Als ze in een groep voorbij lopen waan ik me haast in China tijdens de parade voor Mao, zelfs zonder dat ze het expres proberen lopen ze in de maat en klinkt het alsof er veel meer soldaten voorbij lopen dan de luttele 6 (of meer/minder).
Vandaag ontplofte een elektriciteitskast op weg naar mijn kamer en de hele gang hing vol met rook en op de grond lag fijn-stof. Gelijk ging het alarm af en kwamen er groene mannetjes aanrennen. Gelukkig was er niets ernstigs aan de hand en klaarde de rokerige lucht snel op.

De groep waarmee ik later op de dag naar de stad ben gegaan is leuk internationaal. Een aantal van hen studeert Hebreeuws en is hier om door te leren, anderen hebben enige basiskennis. En dan ben ik er, niveau nul. Of zoals één van de docenten zei: “If you know nothing-nothing then you begin at the beginning.” Toen ik zei dat ik mijn naam (en een aantal andere dingen) kon schrijven zei ze “you know nothing-something so you don’t know nothing” en toen ik uiteindelijk werd getest werd bleek ik toch echt eigenlijk niets te weten.

Morgen beginnen de eerste lessen, maar aangezien er nog steeds mensen aankomen begint de dag pas laat. Ik heb net op het bulletinbord gekeken en ik zit in lokaal Sala 2 klas 3, aan de namen te zien is de groep heel erg internationaal. Leuk om nieuwe mensen te ontmoeten! Ik hoop maar dat ik het snel vorderingen maak... De campus is vrij groot en de universiteit is verdeeld in verschillende afdelingen, er zijn allemaal koosjere cafeetjes en restaurantjes in de universiteit en vandaag was ik in de mooiste. Deze heeft een groot buitenterras en tuin met een uitzicht over de baai.

Toen ik vanavond terug ging naar de campus (vanuit Haifa) namen we de bus. Grappig is het dat de jongeren overal hetzelfde zijn, achterin de bus zat een groep luidruchtige jongeren (pubers) die hun mobiele telefoon als gettoblaster gebruikten. Uit de boxen klonk harde metal-achtige muziek, de jongens hadden lang haar en skateboarden en de meisjes waren opgetut. Opvallend was ook dat ze allemaal een ‘air’ hadden alsof ze zomaar wat hadden aangedaan en alsof ze het allemaal even stom en zinloos vonden. Een verveelde uitdrukking op hun gezicht, het deed haast chagrijnig aan. De jongens zaten languit over de banken, hun lange ledematen bungelden alle kanten op, de meisjes zaten bij elkaar op schoot en zaten ondertussen te smsen naar (misschien) hun geliefde... Af en toe, als er een mooi liedje uit de telefoon klonk dan zong de hele groep luidkeels mee en moesten ze allemaal hard lachen. Zo’n grote tegenstelling tot hoe ze de rest van hun busreis doorbrachten.

8 juli

Vandaag waren de eerste lessen! Echt heel spannend, maar de les was verschrikkelijk leuk en interessant. Ongelofelijk hoeveel je kan leren in zo’n kort tijdsbestek. De docent (Ruthi) sprak alleen maar Hebreeuws tegen ons en we werden echt gedwongen om alles proberen te begrijpen.. In het begin begreep ik er echt geen woord van, maar na een tijdje, omdat Ruthi alles zo vaak herhaalde kon ik steeds meer verstaan.

Door herhaling en wijzen naar mannen en vrouwen weet ik nu hoe woorden veranderen naar aanleiding van de verschillende sekse. Ik kan jullie nu vertellen wie ik ben, waar ik woon, waar ik vandaan kom, waar ik studeer en waar ik werk. Maar behalve dat kan ik nu ook al woorden lezen, weliswaar wel met de klinkers erbij, maar toch, het ontcijferen van deze geheimtaal gaat vast helemaal goed komen.
Als het tempo van de lessen zo hoog blijft denk ik dat ik hier echt heel veel zal leren, geen twijfel mogelijk. Ik vind het cursieve Hebreeuws (wat je zelf schrijft) wel makkelijker dan de gedrukte letters, dus of ik ook de krant enigszins zal kunnen lezen blijft de vraag, maar ik kan vast wel wat schrijven enzo!

Mijn klas bestaat uit 20 studenten, natuurlijk veel Amerikanen, maar ook Duitsers, een meisje uit Ecuador, Koreanen, een Chinees en één andere Nederlander. Sommige studenten klagen erover dat ze in een te laag niveau zitten, anderen vinden hun klas te moeilijk.. Ik geloof dat ik precies goed zit, het kan in ieder geval niet te moeilijk zijn want er is geen simpelere klas. Ik kan alleen maar beter worden! Dus daar ga ik hard aan werken, mijn doel is toch wel dat ik een simpel kinderboek kan lezen als ik terug kom... Hopelijk gaat mij dat lukken! Wait and see.

Vanavond is er een welkoms feest, met eten en drinken. Op dit moment wordt het buiten in de schaduw opgebouwd. Daarover schrijf ik later meer. Zo’n avond kan er tenslotte veel geobserveerd en geanalyseerd worden...