Yakushima, Laura's island

Na een heerlijke koele nacht in Kagoshima, gingen we op weg naar de veerboot. Gelukkig ging ie weer!
De Toppy Ferry is een hele snelle boot, haast een vliegtuig op water. Eerst koop je veel te dure tickets en reserveer je boarding passes voor een fijne plek aan het raam, niet dat je tijdens de reis naar Yakushima veel ziet... De zee strekte zich eindeloos grijsgroen uit en leek maar langzaam aan ons voorbij te gaan, maar eigenlijk gaat de boot heel snel. De boot heet in het Nederlands 'Vliegende vis', op Yakushima wordt deze vis graag gegeten - maar het is maar een saaie vis; weinig vlees en weinig smaak.

Heel fijn was het om bij aankomst in de haven van Anbo direct Laura weer te zien. Ze nam ons mee naar een klein cafeetje en daarna toerden we een groot deel van het eiland rond. Het was een mooie zonnige en winderige dag. We konden haast tegen de wind aanleunen, zo hard waaide het.

Op zaterdagochtend zijn we heel vroeg opgestaan om de schildpadden te kunnen zien. De schildpadden leggen nu eieren op Yakushima, maar doen dat alleen 's nachts en in de vroege ochtendschemering. De sporen die de schildpadden maken wanneer ze aan land komen lijken op afdrukken van rupsbanden van tanks. Zijn ze eenmaal een flink stuk van zee af, dan graven ze een diep gat waarin ze tussen de 100 en 150 eieren leggen. Wanneer ze de eieren leggen raken de schildpadden in een trance, kan je erg dichtbij ze komen en ze diep in de ogen kijken. Hun ogen rusten in een diep gerimpelde kop en hun bek/neus doet denken aan een dinosaurus of iets anders ouds van lang geleden. De schilden waren mooi en soms gebutst door aanvaringen met andere dingen in de zee. Bij één schildpad was het schild deels afgebroken - heel naar - maar daardoor kon je wel gluren naar haar huid eronder. Aan de ene kant zo robuust, gerimpeld leer maar aan de andere kant leek het ook zacht en teer, vooral bij de overgang van de huid in de nek naar kop of schouder. Ook al zagen de vinnen er stevig en ruw uit, ze voelden zacht en sterk tegelijk (stiekem even aangeraakt).

Na het schildpaddenavontuur zijn we via een omweg, het eiland rondgereden, teruggegaan naar huis om nog even een dutje te doen. Op weg naar Laura's huis zagen we allemaal apen en reeën. De apen lagen op het asfalt te vlooien of hingen in de bomen langs de weg. De reeën lagen te herkauwen en trippel-trappelden met hun familie het bos in. We konden heel dicht bij de dieren komen en vooral een klein baby aapje in een boom vonden we erg mooi en lief.

Zondag liepen we een wandeling door een beschermd natuurgebied. Deels was het pad aangelegd, met houten trappetjes, treden en paadjes, maar een deel moesten we ook aardig klauteren. Steil omhoog en naar beneden over glibberige boomwortels, stenen en door stroompjes heen. Vooral voor Tims grote voeten en lange benen was dit soms lastig. Gelukkig hebben we de wandeling zonder grote ongelukken kunnen maken en hebben we vooral veel moois kunnen zien. De bossen op het eiland zijn heel sprookjesachtig. Op de bomen groeit soms wel en soms geen mos, je hoort overal krekels, ruisende bomen en water en af en toe een kreet van een dier. Het zonlicht filtert door de dikke begroeiing naar beneden en werpt lange schaduwen op de padden en de hellingen. We aten een bento (Japanse maaltijd met rijst, groenten, vis/vlees) op houten bankjes naast grote stenen en een woest stromende grote beek.

's Middags ben ik (Yara) samen met Laura naar een onsen gegaan. Een onsen is eigenlijk net zo'n soort zwavelbad als in Italië, maar in dit geval in een badhuis. Veel Japanners gaan liever regelmatig naar een badhuis dan thuis te baden, omdat ze geloven dat zwavel helende krachten heeft. De onsen was gescheiden; mannen en vrouwen apart.

Altijd interessant is natuurlijk al het verschil in lichamen. In de onsen was zowel jong als oud, waren er oude vrouwtjes helemaal kromgegroeid door het werk in de rijstvelden of hun tuintje. Gekromd bewogen ze zich door de warme ruimte, steunend op een houten stok. Met moeite wisten ze zich op de plastic waskrukjes langs de stenen waswand te laten zakken, maar even zo regelmatig ploften ze nog lager op de harde stenen grond neer. Met ruwe en harde bewegingen wasten ze het dagelijkse vuil van zich af en wrongen ze hun grijs- of spierwitte haar uit. Daarna zakten ze onder veel gekreun het hete water van de onsen in, om daar een flinke tijd in dat gloeiende water te weken.

De bodem van dit bad was gevuld met grote ronde kiezels en langs de wanden waren smalle richels gemaakt waarop je kon zitten. Het water was heel erg warm, misschien wel warmer dan de zwavelbaden in Italië. Als het te warm werd kon je je even afspoelen met koud water, zodat je verfrist en wel weer terug kon in het hete bad. Na een minuut of 10 in het hete water was ik er wel klaar mee.

Zondagavond kwamen er Japanse vrienden van Laura bij haar thuis en maakten we een Japans feestje mee. Iedereen had wat te eten en drinken bij zich, er waren eetstokjes (hashi) meegenomen en het eten en drinken werd met elkaar gedeeld. Het was heel gezellig en ook erg grappig. Veel Japanners spreken weinig tot geen Engels, dus veel handen- en voetenwerk. Een collega van Laura sprak wel Engels en vertelde dat ze twee jaar in Ghana had gewoond. Zij vertaalde af en toe voor ons. De Japanners worden heel snel dronken, dus na enkele biertjes werd er al flink wat af gegiecheld en vloeiden de flauwe grappen rijkelijk.