Tokyo, dag 1

Tokyo, 8 juli

De vlucht was wonderbaarlijk luxe; Tim en ik hadden samen vier stoelen tot onze beschikking. Ik kon haast languit, Tims benen konden gestrekt. Tijdens onze vlucht was vooral opmerkelijk en interessant onze ronde Japanse buurvrouw aan de andere kant van het gangpad. Zij had drie stoelen voor zichzelf en een grote tas vol eten bij zich. Ze begon met zichzelf als een rollade in te wikkelen in een deken van Alitalia. Daarna pakte ze pakje voor pakje haar grote picknicktas uit en spreidde haar hapjes rondom haar heen op de vrije stoelen. Ze begon haar elf uur durende diner met een plastic flesje water met groene theezakjes erin en eindigde met datzelfde. Tussendoor schilde ze sappige perziken die ze met Italiaanse ham omwikkelde, verorberde ze dikke plakken cake, rijk belegde broodjes, lepelde ze bakjes yoghurt leeg en kreeg ze meermaals iets toegestopt van de stewardessen (koekjes, zoutjes en sake). We keken er vol verbazing naar en waren stiekem ook een beetje jaloers. Onze lunches waren nog best oké (Tim had vegetarische groentencurry en ik een koosjere Marokkaanse couscousschotel), maar alles wat daarna kwam viel vies tegen.. en daar zat onze buurvrouw dan, fijn te smikkelen van al haar lekkers.

Onze eerste echte kennismaking met Japan was direct op het vliegveld. Van te voren hadden we al aardig wat gehoord en gelezen over de verscheidenheid aan wc's. We dachten dat we daar langzaamaan mee zouden kennismaken, maar in het niemandsland van de douane moesten we gelijk lastige keuzes maken. Gingen we voor het gat in de grond (zoals in Frankrijk), het grote invalidentoilet, privé elektronisch toilet of de elektrische wc waar bij in de hoek een zeteltje was gebouwd voor een kind - en dan moest Tim ook nog kiezen of hij naast rochelende mannen ging staan of niet. Heb je eindelijk een keuze gemaakt, weet je niet hoe deze door te trekken. Al dat Kanji en kleine cartoons erbij, echt ingewikkeld. Op de zit-wc is een keur aan mogelijkheden, zowel voor vrouwen als mannen. Hoe wil je je billen schoongespoten hebben? Met een harde of zachte spray, of toch liever een straal stevig gericht op waar jij denkt dat het nodig is?

De reis naar Luis ging snel. Op het vliegveld hebben we onze Japan Rail
Pass geactiveerd en reden we met de Narita Express door het eerste Japanse groene, glooiende en bebouwde landschap. Tim hield het nog vol, maar ik sukkelde al snel in slaap. Bij Luis aangekomen hebben we ons opgefrist en zijn snel weer naar buiten gegaan. We liepen naar en door een park waar veel musjes waren en een soort grote, hard schreeuwende kraaien (maar het waren dus geen kraaien). Het park was heel mooi aangelegd, zo middenin de stad - met bonsai en andere mooi gesnoeide bomen. Bruggetjes en paadjes slingerde door het park en er werden allemaal kleine hondjes uitgelaten. Van die krullerige of langharige schoothondjes, soms met gekke outfits aan.

's Avonds hadden we met Luis afgesproken vlakbij een museum en hij nam ons mee naar een rood vierkant gebouw waarvan Tim en ik ons al hadden afgevraagd wat het was. Het bleek een Japans barretje te zijn waar je ook kon eten. Niets geen sushi, wel sashimi - geen idee wat voor vis, heel erg lekker dat wel! Met verse wasabi en fijn geraspte gember. Verder was het eten als een soort tapas; voor ons heel exotisch maar hier heel normaal.. zoals semi rauwe kip, van buiten gebakken maar binnenin rauw of hele droge kroketachtige balletjes in een plas van geklutst rauw ei en ook nog salade met rauwe ei dressing. Die kip durfde ik (net aan) nog wel, maar de rest vond ik echt te eng. Tim heeft het er wel op gewaagd, heel dapper! En we hadden heerlijke tofu, zoals je het in Nederland echt niet ziet. Een soort romige, lobbige witte massa met geroosterd sesamzaad. Dat eet je dan met een beetje wasabi en soya en dat was zo verrassend lekker, echt leuk.

De mensen op straat en cafés zijn heel vriendelijk en behulpzaam. Ze knikken, glimlachen en buigen en wij knikken, glimlachen en buigen terug.