Osaka
Door: Yara
Blijf op de hoogte en volg Yara
23 Juli 2014 | Japan, Osaka
20 t/m 23 juli
Osaka is een imposante stad met torenhoge gebouwen en weidse straten. Alles is groot en wij voelen ons maar nietig. De mevrouw bij wie we een kamer hebben gehuurd is een aparte dus we zijn er gelijk op uit gegaan naar de rivier.
Middenin de rivier ligt een eilandje met een groot park erop. Er was een soort spiraal wandelpad naar beneden en nadat we het park wat hadden verkend - weinig bomen, maar veel struiken en rozen - zijn we via een andere brug van het eiland afgegaan. We zagen een maf klein pandje, oud (!) met een uithangtheepotje aan de gevel. Het bleek een British Tea Parlor te zijn en daar dronk ik mijn eerste zwarte thee sinds we in Japan zijn aangekomen. Tim had een grote ice koffie en scones, clotted cream - the whole nine yards en ik at een amandel-abrikoos tart. Het was erg lekker en fijn om iets te eten wat niet zo zoet was als al het andere wat we hier hebben geproefd. De Japanners doen werkelijk overal suiker in!
Zoals ik al eerder heb geschreven is het hier rond siësta tijd heel erg warm en dan is schuilen een goed idee. Op de tweede dag in Osaka zijn we 's ochtends naar Morinomiya gelopen, dat is een groot kasteel. Het was heel toeristisch, maar het was de eerste plek waar de Japanners niet alles hadden herbouwd - maar dat wanneer iets was afgebrand of kapotgegaan door de tijd, het gewoon zo gelaten was. Dat vonden we allebei erg fijn. Op eerdere plekken leek het kasteel dan mooi oud, maar dan stond er ergens in kleine lettertjes "rebuilt in 1967".
Na het kasteel zijn we in een airco cafe gaan zitten en twee uur later was het kwik wat gedaald. Daar vandaan zijn we naar DenDen Town gelopen, een soort elektronisch walhalla met veel knipperlichten, van die kermis grijpkasten, lawaai, muziek etc. 's Avonds zijn we naar Dotonbori gegaan, een soort Broadway maar kleiner. Wel was het minstens zo intensief. Lichtreclames, bewegende krabben of monsters boven restaurants en nog veel meer. We kwamen Indiërs tegen die de weg niet wisten, wij wonder boven wonder wel en daarom konden we ze uitleggen hoe ze terug bij hun hotel konden komen.
Op dinsdag gingen we naar Nara, zowel Laura als anderen hadden ons die stad aangeraden. De reis er naar toe was lang en traag, want zo stond er op de treinborden, er was vertraging door "human damage"... we vonden dat maar wat akelig maar ook interessant klinken. We hoopten dat Nara mooi oud was, zo was het ons wel verteld. Maar het bleek een soort toeristisch Zandvoort. Langs de hoofdweg allemaal winkeltjes en toeristische zooi en aan het eind van de hoofdweg geen zee, maar wel een opgeknapte (nieuwe) tempel, een groot park met wilde (maar eigenlijk tamme) herten. Uiteindelijk zijn we snel weer weggegaan en hebben door Osaka heen gesjokt. Aan het eind van de dag waren dat weer 15.000 stappen: hele vermoeide voeten!
Osaka is een imposante stad met torenhoge gebouwen en weidse straten. Alles is groot en wij voelen ons maar nietig. De mevrouw bij wie we een kamer hebben gehuurd is een aparte dus we zijn er gelijk op uit gegaan naar de rivier.
Middenin de rivier ligt een eilandje met een groot park erop. Er was een soort spiraal wandelpad naar beneden en nadat we het park wat hadden verkend - weinig bomen, maar veel struiken en rozen - zijn we via een andere brug van het eiland afgegaan. We zagen een maf klein pandje, oud (!) met een uithangtheepotje aan de gevel. Het bleek een British Tea Parlor te zijn en daar dronk ik mijn eerste zwarte thee sinds we in Japan zijn aangekomen. Tim had een grote ice koffie en scones, clotted cream - the whole nine yards en ik at een amandel-abrikoos tart. Het was erg lekker en fijn om iets te eten wat niet zo zoet was als al het andere wat we hier hebben geproefd. De Japanners doen werkelijk overal suiker in!
Zoals ik al eerder heb geschreven is het hier rond siësta tijd heel erg warm en dan is schuilen een goed idee. Op de tweede dag in Osaka zijn we 's ochtends naar Morinomiya gelopen, dat is een groot kasteel. Het was heel toeristisch, maar het was de eerste plek waar de Japanners niet alles hadden herbouwd - maar dat wanneer iets was afgebrand of kapotgegaan door de tijd, het gewoon zo gelaten was. Dat vonden we allebei erg fijn. Op eerdere plekken leek het kasteel dan mooi oud, maar dan stond er ergens in kleine lettertjes "rebuilt in 1967".
Na het kasteel zijn we in een airco cafe gaan zitten en twee uur later was het kwik wat gedaald. Daar vandaan zijn we naar DenDen Town gelopen, een soort elektronisch walhalla met veel knipperlichten, van die kermis grijpkasten, lawaai, muziek etc. 's Avonds zijn we naar Dotonbori gegaan, een soort Broadway maar kleiner. Wel was het minstens zo intensief. Lichtreclames, bewegende krabben of monsters boven restaurants en nog veel meer. We kwamen Indiërs tegen die de weg niet wisten, wij wonder boven wonder wel en daarom konden we ze uitleggen hoe ze terug bij hun hotel konden komen.
Op dinsdag gingen we naar Nara, zowel Laura als anderen hadden ons die stad aangeraden. De reis er naar toe was lang en traag, want zo stond er op de treinborden, er was vertraging door "human damage"... we vonden dat maar wat akelig maar ook interessant klinken. We hoopten dat Nara mooi oud was, zo was het ons wel verteld. Maar het bleek een soort toeristisch Zandvoort. Langs de hoofdweg allemaal winkeltjes en toeristische zooi en aan het eind van de hoofdweg geen zee, maar wel een opgeknapte (nieuwe) tempel, een groot park met wilde (maar eigenlijk tamme) herten. Uiteindelijk zijn we snel weer weggegaan en hebben door Osaka heen gesjokt. Aan het eind van de dag waren dat weer 15.000 stappen: hele vermoeide voeten!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
