Hiroshima

Anders dan altijd gedacht spreek je Hiroshima niet uit zoals je het in Nederland hebt geleerd. De klemtoon zit op Hirô, dan een korte pauze en dan volgt 'shima'.

De stad voelt haast Europees aan, al lijkt het stadsplan op dat van Manhattan; rechte straten en ook de vorm lijkt op dat van New York - met de twee rivieren rondom.

Maandagavond kwamen we laat in Hiroshima aan. Nadat we onze tassen naar het hotel hadden gebracht, zijn we direct de stad ingelopen. Restaurantjes zijn hier in overvloed, maar veel schrift is in Kanji of één van de andere schriften die wij niet kunnen lezen. Op goed geluk gingen we achter twee hippe jongens een barretje in. Het menu begrepen we niet, maar uiteindelijk bestelden we twee soep. We kregen er veel lente-uitjes bij en in de soep dreef een zachtgekookt eitje, noedels, taugé en dikke plakken spek. We dronken rokerige ice-tea van het huis, het had een olie-achtig gevoel en was erg vies. Gelukkig was de soep lekker! Na de soep besloten we de buurt verder te verkennen, bovendien had Tim na de soep nog steeds honger en konden we daar niets anders bestellen dan soep (wijzen naar wat anderen besteld hebben is hier not done, dus dat doen we dan ook maar niet). Na wat gedwaald te hebben door helverlichte arcades - hier kan je winkelen of gamen - kozen we een Japans ogend barretje. Boven was een restaurant gedeelte, maar beneden kon je aan de bar zitten. We dronken shochu, dat lijkt op sake, maar heeft gemiddeld genomen een hoger percentage alcohol. En shochu kan je net als ouzo met water vermengen om de heftige smaak en sterkte wat te verminderen. Achter de bar stond een Japans meisje, eerst was ze wat verlegen, maar al snel raakten we aan de praat. We vroegen haar om de kleinste specialiteit van het huis en kregen zijdezachte tofu met een beetje olijfolie en gezouten tomaatblokjes erover heen. Het eten met stokjes gaat ons steeds beter af, dus ook de tofu - ondanks de glibberigheid - ging soepel naar binnen. De combinatie van de neutrale, super verse tofu en de zoute tomaat was fantastisch. Thuis gaan we proberen dat ook te maken! Toen ik daarna vroeg om edamame (gestoomde sojabonen) gaf ze aan dat ze die niet hadden, wel had ze andere bonen. En wat was ik blij toen ik zag wat voor bonen: sugar snaps! Zoveel groenten worden hier gefrituurd of grijsgekookt, zo zonde! Deze boontjes waren knapperig en groen en zo lekker. De avond vloog voorbij en was heel gezellig, ook door die gekke, dronken Japanners.

Het leven is hier onthaast, terrasjes aan de rivieren en prachtige groene parken. Alles is op loopafstand, de gedenktekens aan de atoombom (hier: A-bomb) groots en een enkele keer ook mooi. De A-bomb Dome bijvoorbeeld, alleen de muren en de koepel hebben de explosie overleefd, de mensen en alles erin zijn weggeblazen door de kracht van de ontploffing.

In het grote memorial park en bij de Dome komen heel veel schoolgroepen. Jongens met petjes en korte broekjes, meisjes met hoedjes en rokjes. De petjes/hoedjes waren rood, wit of geel zodat je goed ziet wie bij welke groep hoort. Een grote gele groep ging onder de bomen op eigen meegebrachte picknickkleedjes zitten. Uit hun rugzakjes kwamen lunchboxjes tevoorschijn en ze hadden allen een grote fles drinken mee. Nederlandse kinderen zouden naar Hollands gebruik direct neerploffen, met schoenen en al. De Japanse kinderen doen voor het zitten eerst hun schoenen uit. De jongens schoppen de schoenen uit en de meisjes zetten hun schoenen netjes naast het kleedje neer. Iedereen zat lekker te eten en te drinken toen ik semi stiekem een foto van ze maakte. Direct begonnen ze te lachen en te wuiven. Even hadden Tim en ik contact met hen, tot we doorliepen. Kort daarna werden we aangesproken door één van de rouwdouwende jongens en kregen we twee bosbessen aangeboden. "Arigato" zeiden we en "thank you" zei het jongetje.

's Middags waren we in een heel mooi parkje, een soort meditatieve plek. In het water zwommen koi karpers en schildpadden, over de paadjes liepen krabben zijwaarts het gras en de begroeiing in. Om 6 uur ging het parkje dicht en onder begeleiding van het Nederlandse volkslied (maar muziek was wel op Japanse wijze) liepen we het parkje uit.

's Avonds wilde Tim nog een keertje naar de A-bomb Dome, dus we zijn daar in de buurt Italiaans gaan eten. Dat was weer erg lekker, echte mozzarella en mooie tomatensaus, een beetje duurder dan anders maar wel een welkome afwisseling. Daarna zijn we via het memorial park naar de Dome gelopen en die was mooi verlicht en er was een prachtige reflectie in het strakke water.

Vanochtend zijn we vroeg opgestaan, vreemde broodjes gegeten bij een 100¥ bakkerijtje en pakten we de tram om een hele lange afstand af te leggen naar een klein haventje. Daar pakten we een veerboot en die bracht ons naar Miyajima. Hier staat een beroemde tempel in het water, met eb kan je er naar toe lopen en met vloed staan de poten in het water. Het is haast een bedevaartsoord, zoveel Japanse toeristen zijn er, maar het is fantastisch mooi. Terwijl ik dit schrijf zitten we in een soort design cafeetje, met mooie meubels, eigentijdse muziek (gelukkig geen J-pop!), lekkere koffie (zeldzaam!) en een heel mooi uitzicht over de baai en de tempel. Zo direct gaan we terug met de boot en de tram naar het hotel voor onze tassen, dan naar de trein en reizen we terug maar Hakata/Fukuoka. Daar hebben we een appartementje gehuurd middenin een hippe buurt. De tweede week is begonnen, eens kijken wat we nu gaan beleven.