Het leven op de campus (en er buiten)

Als meisjes in Nederland volledig bedekt rondlopen dan wordt er vrijwel altijd iets van gezegd of worden ze er op aangesproken. Gisteren waren hier verkiezingen van de Arabische studenten. Verschillende gekleurde T-shirts gaven de verschillende partijen aan. Het was een drukte van belang want de uitslag is niet alleen van belang binnen de universiteit maar ook landelijk. Om terug te komen op de openingszin, voor de verkiezingen leek het hier idyllisch; de Arabieren en Joden leken vredig naast elkaar te leven op de campus. Maar nu blijkt toch anders. De universiteit was bang voor oproer tijdens de verkiezingen en heeft extra beveiliging ingezet en de Arabische studenten moeten (letterlijk) de rekening betalen. De ‘Joodse’ universiteit is bang voor hun eigen Arabische studenten, alsof alleen de Arabieren voor oproer zorgen – naar mijn idee komt oproer toch van twee kanten...

De Arabische studenten zijn al generaties lang Israëliërs, spreken hun prachtige Arabische klanken die vol klinken en in hun keel blijven hangen. Gabriël woont samen met Arabische mannen (de vrouwen en mannen wonen hier gescheiden) en gisteravond was ik op bezoek. De keuken hing vol met spannende geuren en was gevuld met mannen die een waterpijp zaten te roken – appeltabak was toch wel de meest prominente geur; zoet, vol en pittig. Eén van de jongens was Christen (Rabie), de rest was Moslim. Volgende week studeren ze allemaal af en verhuizen de meeste naar Nazareth. Het waren allemaal leuke jonge jongens die vol spanning en interesse naar het leven na de universiteit uitkijken.

Wat mij zo opvalt is dat iedereen hier zo gastvrij is, mensen zijn nieuwsgierig, willen van alles weten en vragen alsmaar door. De jonge mensen lijken ouder dan dat ze werkelijk zijn en de mannen schamen zich niet voor hun harige benen/borst – ze omhelzen eerder hun harigheid. Zo anders dan de Nederlandse mannen die alles maar afscheren. Er wordt veel gelachen en iedereen heeft een heerlijk bruingebakken velletje.

Van te voren werd ik gewaarschuwd dat ik hier niet weg zou willen en ik kan mij zo voorstellen dat ik nog wel vaker terug zal reizen naar Israël, er is nog zo veel meer te zien en te beleven buiten de universiteit en campus life om. Juist omdat ik hier op de campus leef ontmoet ik minder Israëliërs dan ik zou willen, wie weet kan ik een volgende keer meer geïntroduceerd worden aan het ‘echte’ Israëlische leven.

Vanavond begint hier het weekend weer en zodirect ga ik een hapje eten in Haifa met wat mensen. Ik kijk er naar uit om even van de campus weg te gaan. De laatste dagen is het verschrikkelijk vochtig en plakkerig warm, ook al staat er een flink briesje. Misschien is het in de buurt van de zee wat minder nat. ’s Avonds is de campus omhult door een dikke wolk, zoals je ook in films over San Fransisco ziet – de rode brug omhult door mist. De campus is een lang gestrekt stuk grond, mijn appartement staat aan één uitpunt en een heel hoog gebouw staat helemaal aan de andere kant. Overdag kan je vanaf de campus de top zien van dat hoge gebouw, ’s avonds is dat nu onmogelijk. Soms wil ik ’s avonds even lekker buiten lezen, maar voordat je het weet zijn je bladzijden helemaal nat en staan er druppels op de kaft van het boek.
Aanstaande zondag begint de nieuwe week en heb ik mijn eerste echte examen: mid-term. Helaas zal ik dus het komende weekend veel moeten leren en ik zie er enorm tegenop. Schrijven en lezen gaat mij zoveel makkelijker af dan praten.. Evengoed gaat het leren gestaag door en snap ik steeds meer, maar het praten is moeilijk en ik moet me er echt toe zetten. Af en toe is het tempo te hoog of vindt de docent dat ik te langzaam ben met praten. Ik vind het echt verschrikkelijk moeilijk om te praten terwijl je weet dat je aan één stuk door fouten maakt. De perfecte zit is mij nog niet gelukt... misschien morgen wel?