Safed en meer...

11 juli

Soms lijkt het alsof ik hier terug in de tijd ga, de meisjes dragen hele hoge plateau zolen. Felle kleuren en zo ongelofelijk hoog dat als ze zouden struikelen ze hun beiden enkels zouden breken. Zoals de Spice Girls in de jaren negentig. Vandaag gingen we naar Safed en wandelen in de Upper Galilee.

We vertrokken ’s ochtends vroeg met de bus naar Safed. De reis erheen was prachtig, we reden door valleien met aan de ene kant hoge heuvels en aan de andere kant diepe dalen; de Galilee. De rotsen langs de weg waren als een zebra gestreept. Witte en zwarte strepen, soms vlekkerig. Als een soort levend wezen vloeide de rotsen voort terwijl we er langs reden.

Helaas waren we met een grote groep en vooral het rondlopen in Safed was daardoor lang niet altijd even prettig. De rondleider wilde teveel vertellen in te weinig tijd, waardoor zijn verhalen erg verwarrend aandeden. Elke 5 meter moesten we stoppen om naar een nieuw verhaal te luisteren, bijvoorbeeld het verhaal over een oud vrouwtje die elke dag zat te wachten op de Messias, ze had een kopje thee en koekjes bij zich en wachtte bovenaan de trap. Helaas kwam de Messias nooit. In plaats van gewoon de tijd te kregen om Safed te bekijken moesten we achter de rondleider aanrennen en hadden we eigenlijk te weinig tijd.
Maar ik heb gelukkig wel veel mooie dingen gezien, zoals een grappig klein jongetje. Hij had een fel oranje outfit aan, een groene neon rugzak op zijn rug en een leuk gehaakt keppeltje met verschillende kleuren. Hij zag er zo vrolijk uit, zo blij en vrij – hij huppelde door de straat. Vanwege Sjabbath liepen er veel traditioneel geklede mannen en vrouwen door de straten, de mannen met hun zwarte lange jassen, wollen broeken, zwarte hoeden en peijes. De vrouwen met plateauzolen, dikke witte maillot, lange rok en bedekkend truitje. Het is zo anders hier dan in Nederland, op een bepaalde manier zo veel vrijer. Je wordt niet nagekeken op straat, maar evengoed voelde ik me vandaag wel bekeken op straat, het is echt niet prettig om deel te zijn van zo’n toeristische groep. Je hebt dan veel minder kans om ‘echte’ mensen te ontmoeten.

Aangezien we met zo’n grote groep waren en er veel te zien was zijn we op een vlot tempo door de stad gelopen. Tijdens de rondleiding zijn we bij twee synagogen geweest, de blauwe synagoge en een andere synagoge. Vooral de blauwe synagoge was erg mooi, de blauwe kleur was als het blauw in Griekenland; helder en krachtig. Het blauw is ook terug te vinden in het straatbeeld, maar in plaats van geschilderde houten raamkozijnen is het blauw direct op de huizen geverfd. De synagogen waren erg mooi van binnen, klein maar met heel veel details. De vrouwen zitten natuurlijk apart, die ruimtes hebben we niet gezien, maar wat ik ervan kon zien zag er mooi uit. Wat ik erg grappig vond was dat er ook Turkse details in de stad te vinden waren, zoals bij één synagoge waren de ramen van buiten versierd zoals in het paleis van de Sultan in Istanbul. Prachtig gevormde bloemige vormen rondom de ramen. Dit zal wel te maken hebben met de Turkse bezetting lang geleden. Het is echt heel mooi om te zien hoe de verschillende culturen en geschiedenissen zich mengen.

Na lange tijd achter de gids te hebben aangerend mochten we drie kwartier onszelf vermaken. Samen met Lauren (Amerikaans – Frans meisje) heb ik wat rondgelopen door Safed en uiteindelijk hebben we een bagel gegeten. De mannen achter de toonbank kwamen uit Amerika en waren in Safed hun geluk gaan beproeven. En volgens mij hebben ze hun geluk gevonden want hun zaak zat vol en iedereen at veel – nu zegt dat eigenlijk niets, want Israëliërs eten sowieso erg veel..

Vervolgens moesten we weer de bus in en na een korte rit kwamen we aan bij het wandelgebied. Het was echt verschrikkelijk heet, er is hier een grote droogte omdat het deze winter niet genoeg geregend heeft. De grond is geel en oranje stoffig en er liggen overal grijs uitgeslagen keien. En toen begon de wandeling. De gids rende de berg af, er was vrijwel geen schaduw, de weg was bezaaid met keien en stenen, de zon was fel en de afdaling diep. Rugzak op mijn rug, hoedje op hoofd, zonnebril op, twee liter water in rugzak en één liter water in de hand en het echte gehaast begon. De tocht naar beneden was warm en lang, maar gelukkig stopte we een tijdje op een schaduwrijk plekje aan een stromend watertje. Het water was helder en heerlijk verkoelend. En uiteindelijk ben ik daar met een groepje gebleven, het looptempo lag te hoog voor wandelen in die temperatuur. Er was natuurlijk ook weer een planning die moest uitkomen, twee uur rennen door de hitte, naar boven rennen, terug de bus in en naar de campus. Ik werd er bij voorbaat al ellendig van en gelukkig was ik niet de enige. Uiteindelijk hebben we een uur zitten praten bij het beekje, onze voeten in het water en ons water ook, we zijn op ons gemak naar boven gelopen en hebben foto’s gemaakt en genoten van het prachtige uitzicht.

Terug op de campus had ik geen eten want ik had op donderdag geen tijd gehad om boodschappen te doen. Maar gelukkig was Markus er, hij wilde sjabbath wel met ons vieren. We waren een verzameling van verschillende nationaliteiten, heel erg gezellig. Onder het eten hebben we verhalen verteld, gelachen en gezongen.

Eigenlijk was ik van plan tijdig naar bed te gaan, de hitte is zo vermoeiend... Maar toen ik werd uitgenodigd om mee te gaan naar een bar in Haifa kon ik dat natuurlijk niet aan mijn neus voorbij laten gaan. Lauren en ik werden opgehaald door vrienden van haar. We sjeesden de berg af en belandden in een club met wijds uitzicht over Haifa en de baai. De club was rood verlicht van binnen, houten tafeltjes en een grote spiegel in het midden waardoor we eerst dachten dat de ruimte twee keer zo groot was.
De mensen waren erg aardig en ze hebben me veel geholpen met Hebreeuws, gisteravond heb ik erg veel geleerd en het was fijn om ook samen te zijn met mensen van buiten de Ulpan. Ik kwam pas heel laat terug en ik was echt heel erg moe. Gelukkig heb ik vanochtend heerlijk kunnen uitslapen tot een uur of 11 en werd ik uitgerust wakker.